Dzień dobry! (1-5.06.2020)

Maj to piękny miesiąc, kiedy obchodzimy Dzień Matki, czerwiec zaś rozpoczyna się Dniem Dziecka a pod koniec  miesiąca mamy Dzień Taty. Dzisiaj chciałabym  złożyć życzenia wszystkim dzieciom. Życzę dzieciom i ich rodzicom, jak najmniej zmartwień i jak najwięcej radości, zdrowia, szczęścia oraz spełnienia marzeń.

W tym tygodniu proponuję interaktywne gry rozwijające spostrzegawczość, koncentrację uwagi, pamięć wzrokową oraz  wyodrębnianie głoski. Zapraszam do ćwiczeń.

https://view.genial.ly/5ecec2cd95a58b0d8d8c7e03

https://view.genial.ly/5eca59e2f3aac90d34a37c23

https://view.genial.ly/5ec91b27ad9c9e0d8e207940

https://view.genial.ly/5ec638186e4bae0d1af48f15

https://view.genial.ly/5ec78156f14dd60d90737f05

Wytrwałej i radosnej zabawy!

O wartościach

Żeby nadać życiu ramy
słuchaj porad swojej mamy.
By pamiętać w tej radości:
Najważniejsze są wartości.

Co to wartość? – spytasz pewnie.
To rzecz ważna, co nie blednie.
Jest filarem, który w życiu
nie powinien być w ukryciu.

Jest to coś, czym się kierujesz,
gdy decyzje podejmujesz.
Kilka ważnych chcę przedstawić.
Mogą dzisiaj Ciebie bawić,
ale z czasem synku drogi
pozwalają wstać na nogi.

Wybór trudny – co jest ważne
chciałabym wypisać każde.
Wszak wybierzesz kiedyś sam.
Dzisiaj kilka jednak mam.

Najważniejszą wybrać trudno.
Wszystkie więc postawię równo,
więc szacunek ważna rzecz.
Do każdego trzeba mieć.
Czy jest duży czy też nie,
myśleć może to co chce
i narzucać nie należy,
tego co Ci w głowie leży.

Prawo ma każdy do zdania własnego
i nic nikomu nigdy do tego.
Ważne by z szacunkiem do ludzi podchodzić,
nawet gdy trudno nam się z nimi zgodzić.

Empatia to jest też rzecz ważna
i jak szacunek jest równie poważna.
Dzięki niej wiemy jak inny się czuje,
nawet gdy tego nie okazuje.
Lepiej rozumieć wtedy możemy
drugiego człowieka – jeśli tylko chcemy.

Uczciwym być warto zawsze i wszędzie,
w życiu prywatnym, szkole, urzędzie…
Kłamstwo ma zawsze krótkie nogi,
łatwo w nim zboczyć z właściwej drogi.

Szczerość mogę dodać do tego.
W szczerości bowiem nie ma nic złego.
Jeżeli robisz to w subtelny sposób
i nie ranisz przy tym postronnych osób.

Wartością ważną jest także rodzina.
Tutaj się życie nasze zaczyna.
Warto pamiętać na całe lata,
że jest jeszcze mama, jest jeszcze tata.
Nawet jeśli będziesz już taki dorosły
dbaj zawsze o wszystkie rodzinne mosty.

Pielęgnuj tradycję, życzenia składaj,
czasami zadzwoń – po prostu pogadaj.

Zawsze wraca wszystko co w życiu dajesz.
Dobry jesteś dla innych – dobro dostajesz.
Kiedyś sam wybierzesz co jest w życiu ważne,
A wtedy my słuchać będziemy uważnie.

O wartościach

Żeby nadać życiu ramy
słuchaj porad swojej mamy.
By pamiętać w tej radości:
Najważniejsze są wartości.

Co to wartość? – spytasz pewnie.
To rzecz ważna, co nie blednie.
Jest filarem, który w życiu
nie powinien być w ukryciu.

Jest to coś, czym się kierujesz,
gdy decyzje podejmujesz.
Kilka ważnych chcę przedstawić.
Mogą dzisiaj Ciebie bawić,
ale z czasem synku drogi
pozwalają wstać na nogi.

Wybór trudny – co jest ważne
chciałabym wypisać każde.
Wszak wybierzesz kiedyś sam.
Dzisiaj kilka jednak mam.

Najważniejszą wybrać trudno.
Wszystkie więc postawię równo,
więc szacunek ważna rzecz.
Do każdego trzeba mieć.
Czy jest duży czy też nie,
myśleć może to co chce
i narzucać nie należy,
tego co Ci w głowie leży.

Prawo ma każdy do zdania własnego
i nic nikomu nigdy do tego.
Ważne by z szacunkiem do ludzi podchodzić,
nawet gdy trudno nam się z nimi zgodzić.

Empatia to jest też rzecz ważna
i jak szacunek jest równie poważna.
Dzięki niej wiemy jak inny się czuje,
nawet gdy tego nie okazuje.
Lepiej rozumieć wtedy możemy
drugiego człowieka – jeśli tylko chcemy.

Uczciwym być warto zawsze i wszędzie,
w życiu prywatnym, szkole, urzędzie…
Kłamstwo ma zawsze krótkie nogi,
łatwo w nim zboczyć z właściwej drogi.

Szczerość mogę dodać do tego.
W szczerości bowiem nie ma nic złego.
Jeżeli robisz to w subtelny sposób
i nie ranisz przy tym postronnych osób.

Wartością ważną jest także rodzina.
Tutaj się życie nasze zaczyna.
Warto pamiętać na całe lata,
że jest jeszcze mama, jest jeszcze tata.
Nawet jeśli będziesz już taki dorosły
dbaj zawsze o wszystkie rodzinne mosty.

Pielęgnuj tradycję, życzenia składaj,
czasami zadzwoń – po prostu pogadaj.

Zawsze wraca wszystko co w życiu dajesz.
Dobry jesteś dla innych – dobro dostajesz.
Kiedyś sam wybierzesz co jest w życiu ważne,
A wtedy my słuchać będziemy uważnie.

GRY I ZABAWY ROZWIJAJĄCE UMIEJĘTNOŚĆ KONCENTRACJI

INFORMACJA DLA RODZICÓW

  Każda zabawa rozwija wytrwałość dziecka, o ile stosuje się ono do reguł i nie rezygnuje przedwcześnie.
Gry i zabawy dają wspaniałą możliwość poprawy umiejętności koncentracji u dziecka. Na początku dzieci z zaburzeniami uwagi mają trudności w wytrwaniu w zabawie do końca. Zniechęca to rodziców, lecz bez ćwiczeń, bez regularnego mierzenia się z problemami dziecko nie będzie się rozwijać. Postawa rodziców ma tu kluczowe znaczenie. Jak dziecko ma się nauczyć odpowiedniego zachowania w grze, skoro rodzice tak łatwo się poddają?

Co można zrobić?

 Postanów, że będziesz grać z dzieckiem trzy razy w tygodniu.
Przy doborze gier kieruj się zainteresowaniami, możliwościami i wiekiem dziecka.
Unikaj przeciążenia dziecka. Zwracaj uwagę na to, czy gry nie są zbyt trudne i czy nie trwają zbyt długo.
By dziecko łatwiej zniosło rozczarowanie w przypadku przegranej, wymagania w stosunku do niego musisz zwiększać powoli.
Zadbaj również o własne potrzeby, tak by zabawa sprawiała przyjemność i tobie.

Jakie gry są właściwe?

 Każda gra jest dobra. Może to być zarówno gra towarzyska, konstrukcyjna (klocki lego lub zwykłe drewniane) zręcznościowa, z użyciem piłeczek i wszystkie inne. Także wspólne majsterkowanie, czytanie książek czy oglądanie albumów kształtuje wytrwałość dziecka. Dobór gier czy zajęć zależy w znacznej mierze od stawianych celów. Dobierajmy zatem gry i zabawy stosownie do treści, które chcemy dziecku przekazać.
Także wspólne twórcze zajęcia rozwijają umiejętność koncentracji u dziecka.

Czego możemy nauczyć swoje dziecko podczas zabawy?

- Czekania na swoją kolejkę (kontrolowania zachowań impulsywnych i czekania na zaspokojenie potrzeby).
- Obserwacji przebiegu gry i dostosowywania do niego swojego postępowania.
- Wytrwania aż do zakończenia gry, nawet jeżeli jej przebieg nie jest dla niego pomyślny.
- Radzenia sobie z frustracjami.
- Dostosowywania się do obowiązujących reguł gry.
Już sam fakt wspólnej gry czy zabawy z dzieckiem kilka razy w tygodniu doprowadzi do poprawy umiejętności koncentracji. Wyraźny postęp można osiągnąć jedynie wtedy, gdy ćwiczy się z dzieckiem inne niż dotychczas sposoby zachowań i pomaga mu regularnie przy ich zmianie.

Nastaw się na to, że gra czy ćwiczenia z dzieckiem nie będą przebiegać bezproblemowo.
Nie należy zatem reagować nadmiernym rozdrażnieniem, gdy dziecko nagle straci ochotę, nie chce współpracować bądź też reaguje agresją czy płaczem na porażkę.

Jak możemy wspierać postępy dziecka w nauce?

   Umiejętność koncentracji i wytrwałość nie poprawią się automatycznie tylko dlatego, że wybierzemy odpowiednią grę rozwijającą koncentrację. Największe znaczenie dla zmian mają nasze własne działania wychowawcze. Najważniejszą rolę odgrywa konsekwencja wychowawcza i zasady, które narzucimy dziecku przy wykonywaniu określonej czynności, jak również informacja zwrotna, czyli przede wszystkim uznanie dla dziecka.

Wspieraj samodyscyplinę.

Siadając obok dziecka mamy lepszą możliwość wpływania na jego zachowanie. Widząc, że dziecko nie może się doczekać swojej kolejki, dotykaj jego ręki za każdym razem, gdy chce działać. W ten sposób sygnalizujesz mu, że musi jeszcze trochę poczekać.

- Unikaj ciągłego krytykowania, wspieraj wysiłki dziecka, konsekwentnie egzekwuj ustalone reguły i chwal za ich przestrzeganie.

- Nie okazuj wielkich emocji i nie czyń dziecku wyrzutów, ale dąż do tego by dotrzymało warunków umowy, tzn. pozostało na miejscu do zakończenia gry i przestrzegało jej reguł.

- Wybieraj na początku takie gry, które nie trwają zbyt długo.

-  Nie rozpoczynaj grami trwającymi 30 lub więcej minut. Powoli, z upływem tygodni, można wydłużać czas spędzony przy grze. Dobierając gry, zawsze zastanów się, czy dziecko będzie miało możliwość przeżycia sukcesu.

- Gdy wpadnie w złość lub będzie rozczarowane porażką, dodaj mu otuchy. Nie przerywaj jednak z tego powodu gry, raczej upieraj się przy jej zakończeniu. Porażki także trzeba umieć ponosić. Poczekaj, aż dziecko uspokoi się na tyle, by można było kontynuować grę. Gdy chce przedwcześnie odejść, powstrzymaj je. Dziecko musi się nauczyć, że ustalenia i umowy powinny być dotrzymywane. Tym łatwiej mu to przyjdzie, im konsekwentniej rodzice przy tym obstają.

EMPATIA

opowiadanie edukacyjne

  Maciek nie lubił środy, był to dla niego najcięższy dzień w tygodniu. Miał w szkole siedem lekcji, potem wstępował do babci po cotygodniową porcję pierogów ruskich dla całej rodziny i na koniec odbierał bliźniaczki z przedszkola. I właśnie ten ostatni etap był najtrudniejszy. Ci, którzy wychowują się z młodszym rodzeństwem, wiedzą, jakie to życiowe wyzwanie, ale ci, którzy mają młodsze siostry bliźniaczki, doświadczają czegoś szczególnego. Po prostu – jak by to Maciek określił – „przechlapane”. Siostry Maćka, Ewa i Zuzia, były bardzo energicznymi dziewczynkami. Gdy się ze sobą nie zgadzały, ich kłótnie słyszeli wszyscy sąsiedzi. Natomiast kiedy nie było między nimi wojny, zajmowały się sobą w jak najlepszej zgodzie.

  Dzisiejsze popołudnie nie należało do najszczęśliwszych, naburmuszone z niewiadomego powodu dziewczynki szły drogą we wrogim milczeniu. Maćkowi ciążyła ich niezgoda. Myślał więc tylko o tym, żeby już być w domu. Liczył na to, że przy obiedzie zapomną o przedszkolnych kłótniach i wszystko wróci do normy.

  Gdy rodzeństwo weszło do mieszkania, pozornie wszystko było jak zwykle, ale Maciek od samych drzwi miał wrażenie, że coś jest nie tak. Mama krzątała się jak co dzień po kuchni, z radia sączyła się cichutko muzyka, ale chłopiec czuł, że coś jest nie w porządku. To przekonanie było trudne do określenia, takie jakby nieracjonalne, i chłopiec nie wiedział, skąd się wzięło, ale dałby głowę za to, że się nie myli.
– Co jest, mamuś? – zapytał spontanicznie. – Co się stało?
– Nic się nie stało – odpowiedziała obojętnie. – Wszystko jest w porządku.
– Niemożliwe. – Chłopiec nie dawał za wygraną. – Przecież czuję, że coś jest nie tak. Powiedz, o co chodzi.
Mama dokładnie przyjrzała się swojemu synowi, a widząc w jego oczach autentyczną troskę i niepokój, postanowiła już dłużej go nie zwodzić.

– Nic się przed tobą nie ukryje – stwierdziła z uśmiechem. – Ależ ty jesteś wrażliwy, żeby coś takiego wyczuć. To na szczęście nic poważnego, mam za dużo pracy, a z tym się wiążą problemy. Dzisiaj to była tragedia, rozumiesz, młyn totalny. No i teraz ponoszę tego konsekwencje. Nie mam za grosz energii, a głowa boli mnie tak, jakby miała zaraz odpaść. Ot i wszystko.
– To ja mam propozycję nie do odrzucenia – powiedział zdecydowanie Maciek. – Ty się połóż i odpocznij, a ja zajmę się bliźniaczkami. Na obiad odgrzeję pierogi, a ty sobie chwilę pośpisz.

  Ledwo skończył mówić, gdy do kuchni wpadły Ewa z Zuzią i zaczęły głośno wylewać na siebie żale.
– Mamo, a Ewka zabazgroliła mi dzisiaj w przedszkolu rysunek! – wołała Zuzia. – Specjalnie mi narysowała tak brzydko, żebym miała gorzej niż ona.
– Nieprawda, ja też nie umiem rysować konia – broniła się równie głośno Ewa. – Nie trzeba było prosić mnie o pomoc. Sama mogłaś rysować!
– Gdybym umiała, to bym rysowała! – wrzeszczała Zuzia. – Miałaś mi pomóc, nie bazgrolić!

  Bliźniaczki przekrzykiwały się, a między nimi stała bezradnie mama. Widać było, że faktycznie miała już dzisiaj wszystkiego dość.
– Spokój, cisza! – krzyknął nagle Maciek. – Co wy sobie wyobrażacie, że jesteście same na świecie? Mam dosyć waszych kłótni, natychmiast marsz do swojego pokoju!

  Zaskoczone dziewczynki zamilkły i w absolutnej ciszy dały się wyprowadzić starszemu bratu z kuchni. Gdy po chwili, już w swoim pokoju, chciały wrócić do przerwanej kłótni, Maciek nie dopuścił do tego.
– Czy wy ślepe jesteście, czy co? – zapytał siostry z wyrzutem. – Nie widzicie, że mama jest bardzo zmęczona i boli ją głowa? A wy wydzieracie się tak, że ogłuchnąć można. Jesteście egoistkami-terrorystkami i tylko wam powiem, że to wstyd.
– Jak to, mama przecież nie mówiła, że źle się czuje – broniła się Zuzia. – Skąd miałam wiedzieć?
– No właśnie, skąd? – Siostry, widać, już się pogodziły. – Gdybyśmy wiedziały, byłybyśmy grzeczne.
– To się rozumie samo przez się, to się czuje gdzieś w sercu, w środku – wyjaśnił spokojnie Maciek. – Jak przestaniecie się kłócić i będziecie uważniej obserwować innych ludzi, ich gesty i zachowanie, może nauczycie się zauważać takie rzeczy.

  Na te słowa siostry spojrzały na starszego brata z autentycznym zachwytem. I po raz pierwszy przyszło im do głowy, że on pewnie jest jakimś czarodziejem.

SŁUCH DOSKONAŁY

- Słuch doskonały -

Wesołej zabawy!

Bajka terapeutyczna "Wszyscy kochamy nasze mamy"

          Myszka Basia mieszkała wraz ze swoimi rodzicami w norce na kukurydzianym polu. Była jeszcze bardzo małą myszką, nosiła czerwoną kokardkę zawiązaną na swym mysim ogonku i taką samą kokardkę wpiętą we włoski na samym czubku głowy. Co dzień rano mamusia odprowadzała ją do mysiego przedszkola, które znajdowało się na skraju lasu. Żeby tam dotrzeć musiały minąć wiele łodyg dorodnej kukurydzy, potem polną dróżkę, po której czasami przejeżdżały traktory albo wozy, które ciągnęły konie, a potem jeszcze troszkę wśród wysokich traw. Basia bardzo lubiła te codzienne spacery z mamą, bo wtedy mogła sobie

z nią o wszystkim porozmawiać, opowiedzieć o tym, co jej się śniło albo zapytać dlaczego słońce jest takie żółte, a trawa taka zielona. Najbardziej jednak bała się tej drogi, po której jeździły pojazdy. Nigdy nie wiadomo, co nagle wyskoczy, zahuczy

i przemknie gdzieś w nieznanym kierunku. Ale kiedy mamusia mocno ściskała Basię za łapkę, czuła, że choćby nawet na drodze pojawiło się stado groźnych smoków albo innych potworów przy mamie nic jej nie grozi.

        Basia bardzo lubiła swoje mysie przedszkole. Panie przedszkolanki były bardzo miłe i wymyślały mnóstwo ciekawych zabaw. Najbardziej Basia lubiła zabawę w mysią królewnę. Oczywiście każda myszka chciała być królewną, ale panie za każdym razem wybierały kogo innego, żeby nikt nie czuł się pokrzywdzony. Basi udało się zostać mysią królewną już trzy razy i była

z tego powodu bardzo dumna.

       Pewnego dnia, a było to niedługo przed Dniem Matki, panie przedszkolanki ogłosiły małym myszkom, że od następnego dnia będą zapraszały do przedszkola ich mamusie, żeby opowiedziały dzieciom o swojej pracy, o tym co najbardziej lubią robić i

w ogóle, żeby każdy mógł się pochwalić swoją mamusią. Wszystkie małe myszki bardzo się ucieszyły.

- Moja mamusia przyniesie skarby, które przywiozła z dalekich podróży! – krzyczała myszka Funia, której mama była dziennikarką w mysiej gazecie i bardzo dużo podróżowała.

- A moja mamusia przyniesie kostium, w którym ostatnio zagrała rolę złej czarownicy! – krzyczał Kazio, którego mamusia była aktorką w mysim teatrze.

- Ja poproszę, żeby moja mamusia przeczytała bajkę, którą ostatnio napisała! – machała łapkami Jania. Jej mamusia była autorką książek dla małych myszek – To bardzo ciekawa bajka o mysim rycerzu Filipie!

- Moja mama pokaże jak maluje się obrazy! – cieszył się Poluś, którego mama była znaną mysią malarką.

Tylko Basia nie cieszyła się z pomysłu pań przedszkolanek. Jej mamusia nie była ani dziennikarką, ani aktorka, nie pisała bajek ani nie malowała obrazów. Mama Basi pracowała w domu: gotowała, prała, cerowała skarpetki, robiła na drutach, szykowała zapasy na zimę. Jeśli mama przyjdzie do przedszkola i opowie o swojej pracy, wszystkie myszki będą się śmiały z Basi, że ma taką zwyczajną, “nieciekawą” mamę. Więc kiedy inne myszki trzymały w górze łapki i krzyczały: “Proszę pani, proszę pani, może moja mama jutro przyjdzie do przedszkola!”, Basia usiadła cichutko w kąciku i marzyła o tym, żeby nikt na nią nie zwrócił uwagi. Ale pani Malwina, którą Basia najbardziej lubiła ze wszystkich pań przedszkolanek, uważnie popatrzyła na myszkę i głośno powiedziała:

- Może poprosimy, żeby jutro przyszła do nas mama Basi…

Basia skuliła się, jakby chciała się stać jeszcze mniejsza niż w rzeczywistości była i cichutko pisnęła:

- Moja mamusia nie może jutro przyjść do przedszkola, bo wyjeżdża do cioci…

Pani Malwina powiedziała więc, że w takim razie zaprasza na jutro mamę Funi, a mamusia Basi przyjdzie innym razem.

Następnego dnia w przedszkolu pojawiła się mama Funi – bardzo wesoła mysia dziennikarka, która przyniosła ze sobą mnóstwo zdjęć ze swoich podróży. Na jednym z nich siedziała pod wielką palmą kokosową, na innym spoglądała z góry na wodospad, jeszcze na innym brnęła w ogromnych zaspach śniegu podczas podróży na Antarktydę. Pokazała małym myszkom kolekcję swoich wspaniałych kamieni z różnych stron świata. Myszki były zachwycone.

Potem do przedszkola przyszła mama Kazia, która odegrała przed dziećmi scenkę ze spektaklu o złej czarownicy i dobrej, szarej myszce, która szukała szczęścia. Nawet sam Kazio przestraszył się, kiedy jego mama przebrana za złą wiedźmę krzyknęła: “Zaraz zaczaruję was w obrzydliwe ropuchy!”. A potem były wielkie brawa. Do przedszkola przyszła też mama Jani i czytała myszkom swoją nową bajkę. Wszyscy aż pyszczki pootwierali, taka była ciekawa. Była też mama Polusia, przyniosła ze sobą farby i sztalugę, każda z myszek mogła coś namalować jak prawdziwy malarz.

Któregoś dnia pani Malwina znowu zapytała Basię:

- Czy jutro twoja mama mogłaby nas odwiedzić?

Ale Basia pokręciła główką:

- Moja mama jest chora. Nie może wstawać z łóżka…

- Oj, to bardzo smutne! – zmartwiła się pani – Pozdrów mamusię od nas i życz jej szybkiego powrotu do zdrowia.

Oczywiście domyślacie się, że mama Basi wcale nie była chora, wprost przeciwnie, tryskała zdrowiem, szykując słoiczki

i konfiturami na zimę.

Basia właśnie bawiła się małymi figurkami, które zrobił jej tatuś z sosnowych szyszek, kiedy do drzwi norki ktoś delikatnie zastukał. Mama wytarła zabrudzone łapki fartuchem i krzyknęła:

- Już, już, otwieram!

Odsunęła zasuwkę i obie z Basią ujrzały stojącą w progu panią Malwinę. W łapkach trzymała bukiet polnych kwiatów i słoiczek

z sokiem. Na widok mamy Basi sprawiającej wrażenie zupełnie zdrowej, pani Malwina otworzyła pyszczek ze zdziwienia:

- Myślałam, że pani jest chora… Przyniosłam syrop malinowy, bo najlepszy środek na przeziębienia…

Ale mama Basi była równie zdziwiona jak pani Malwina:

- Ja miałabym być chora? – wzruszyła ramionami – Kto pani naplótł takich bzdur?

Obie spojrzały w stronę Basi, ale myszka już zniknęła za drzwiami mysiej spiżarni. Ukryła się tam i miała ochotę zniknąć na zawsze, byleby tylko nie patrzeć w oczy mamusi i pani Malwiny.

Tymczasem mama z panią Malwiną bardzo długo rozmawiały, Basia nawet nie słyszała, kiedy pani wyszła.

A nazajutrz… Nazajutrz Basia pomaszerowała do przedszkola razem z mamą. Mamusia zabrała ze sobą wiklinowy koszyczek,

w którym schowała coś, czego Basia nie zauważyła. Kiedy wszystkie myszki siedziały już przy swoich stolikach, pani Malwina powiedziała;

Mamy dziś w przedszkolu gościa. Mama Basi przyniosła nam smakowite konfitury i miodek własnej roboty . Chce wam opowiedzieć o swojej pracy – bo mama Basi jest gospodynią domową. To bardzo odpowiedzialna i ciężka praca!

A potem było jak w bajce. Mama tak ciekawie opowiadała o tym, jak szykuje przetwory na zimę, jak gotuje pyszne konfitury,

że wszystkie myszki słuchały jej z zapartym tchem. No i najważniejsze było to, że można było tych smakowitości spróbować. Bo mama Basi zabrała ze sobą do przedszkola koszyk pełen słoiczków z pysznymi konfiturami i słodziutkim miodkiem. Palce lizać!

- Ale ty jesteś szczęśliwa! – powiedział Kazio – Masz taką wspaniałą mamę…

- Ja bym chciała, żeby moja mama umiała robić takie pyszności… - westchnęła rozmarzona Jania.

A Basia zarumieniła się po sam czubek swojej czerwonej kokardki i bardzo, bardzo mocno przytuliła się do swojej mamusi.

Bajka terapeutyczna "Wszyscy kochamy nasze mamy"

          Myszka Basia mieszkała wraz ze swoimi rodzicami w norce na kukurydzianym polu. Była jeszcze bardzo małą myszką, nosiła czerwoną kokardkę zawiązaną na swym mysim ogonku i taką samą kokardkę wpiętą we włoski na samym czubku głowy. Co dzień rano mamusia odprowadzała ją do mysiego przedszkola, które znajdowało się na skraju lasu. Żeby tam dotrzeć musiały minąć wiele łodyg dorodnej kukurydzy, potem polną dróżkę, po której czasami przejeżdżały traktory albo wozy, które ciągnęły konie, a potem jeszcze troszkę wśród wysokich traw. Basia bardzo lubiła te codzienne spacery z mamą, bo wtedy mogła sobie

z nią o wszystkim porozmawiać, opowiedzieć o tym, co jej się śniło albo zapytać dlaczego słońce jest takie żółte, a trawa taka zielona. Najbardziej jednak bała się tej drogi, po której jeździły pojazdy. Nigdy nie wiadomo, co nagle wyskoczy, zahuczy

i przemknie gdzieś w nieznanym kierunku. Ale kiedy mamusia mocno ściskała Basię za łapkę, czuła, że choćby nawet na drodze pojawiło się stado groźnych smoków albo innych potworów przy mamie nic jej nie grozi.

        Basia bardzo lubiła swoje mysie przedszkole. Panie przedszkolanki były bardzo miłe i wymyślały mnóstwo ciekawych zabaw. Najbardziej Basia lubiła zabawę w mysią królewnę. Oczywiście każda myszka chciała być królewną, ale panie za każdym razem wybierały kogo innego, żeby nikt nie czuł się pokrzywdzony. Basi udało się zostać mysią królewną już trzy razy i była

z tego powodu bardzo dumna.

       Pewnego dnia, a było to niedługo przed Dniem Matki, panie przedszkolanki ogłosiły małym myszkom, że od następnego dnia będą zapraszały do przedszkola ich mamusie, żeby opowiedziały dzieciom o swojej pracy, o tym co najbardziej lubią robić i

w ogóle, żeby każdy mógł się pochwalić swoją mamusią. Wszystkie małe myszki bardzo się ucieszyły.

- Moja mamusia przyniesie skarby, które przywiozła z dalekich podróży! – krzyczała myszka Funia, której mama była dziennikarką w mysiej gazecie i bardzo dużo podróżowała.

- A moja mamusia przyniesie kostium, w którym ostatnio zagrała rolę złej czarownicy! – krzyczał Kazio, którego mamusia była aktorką w mysim teatrze.

- Ja poproszę, żeby moja mamusia przeczytała bajkę, którą ostatnio napisała! – machała łapkami Jania. Jej mamusia była autorką książek dla małych myszek – To bardzo ciekawa bajka o mysim rycerzu Filipie!

- Moja mama pokaże jak maluje się obrazy! – cieszył się Poluś, którego mama była znaną mysią malarką.

Tylko Basia nie cieszyła się z pomysłu pań przedszkolanek. Jej mamusia nie była ani dziennikarką, ani aktorka, nie pisała bajek ani nie malowała obrazów. Mama Basi pracowała w domu: gotowała, prała, cerowała skarpetki, robiła na drutach, szykowała zapasy na zimę. Jeśli mama przyjdzie do przedszkola i opowie o swojej pracy, wszystkie myszki będą się śmiały z Basi, że ma taką zwyczajną, “nieciekawą” mamę. Więc kiedy inne myszki trzymały w górze łapki i krzyczały: “Proszę pani, proszę pani, może moja mama jutro przyjdzie do przedszkola!”, Basia usiadła cichutko w kąciku i marzyła o tym, żeby nikt na nią nie zwrócił uwagi. Ale pani Malwina, którą Basia najbardziej lubiła ze wszystkich pań przedszkolanek, uważnie popatrzyła na myszkę i głośno powiedziała:

- Może poprosimy, żeby jutro przyszła do nas mama Basi…

Basia skuliła się, jakby chciała się stać jeszcze mniejsza niż w rzeczywistości była i cichutko pisnęła:

- Moja mamusia nie może jutro przyjść do przedszkola, bo wyjeżdża do cioci…

Pani Malwina powiedziała więc, że w takim razie zaprasza na jutro mamę Funi, a mamusia Basi przyjdzie innym razem.

Następnego dnia w przedszkolu pojawiła się mama Funi – bardzo wesoła mysia dziennikarka, która przyniosła ze sobą mnóstwo zdjęć ze swoich podróży. Na jednym z nich siedziała pod wielką palmą kokosową, na innym spoglądała z góry na wodospad, jeszcze na innym brnęła w ogromnych zaspach śniegu podczas podróży na Antarktydę. Pokazała małym myszkom kolekcję swoich wspaniałych kamieni z różnych stron świata. Myszki były zachwycone.

Potem do przedszkola przyszła mama Kazia, która odegrała przed dziećmi scenkę ze spektaklu o złej czarownicy i dobrej, szarej myszce, która szukała szczęścia. Nawet sam Kazio przestraszył się, kiedy jego mama przebrana za złą wiedźmę krzyknęła: “Zaraz zaczaruję was w obrzydliwe ropuchy!”. A potem były wielkie brawa. Do przedszkola przyszła też mama Jani i czytała myszkom swoją nową bajkę. Wszyscy aż pyszczki pootwierali, taka była ciekawa. Była też mama Polusia, przyniosła ze sobą farby i sztalugę, każda z myszek mogła coś namalować jak prawdziwy malarz.

Któregoś dnia pani Malwina znowu zapytała Basię:

- Czy jutro twoja mama mogłaby nas odwiedzić?

Ale Basia pokręciła główką:

- Moja mama jest chora. Nie może wstawać z łóżka…

- Oj, to bardzo smutne! – zmartwiła się pani – Pozdrów mamusię od nas i życz jej szybkiego powrotu do zdrowia.

Oczywiście domyślacie się, że mama Basi wcale nie była chora, wprost przeciwnie, tryskała zdrowiem, szykując słoiczki

i konfiturami na zimę.

Basia właśnie bawiła się małymi figurkami, które zrobił jej tatuś z sosnowych szyszek, kiedy do drzwi norki ktoś delikatnie zastukał. Mama wytarła zabrudzone łapki fartuchem i krzyknęła:

- Już, już, otwieram!

Odsunęła zasuwkę i obie z Basią ujrzały stojącą w progu panią Malwinę. W łapkach trzymała bukiet polnych kwiatów i słoiczek

z sokiem. Na widok mamy Basi sprawiającej wrażenie zupełnie zdrowej, pani Malwina otworzyła pyszczek ze zdziwienia:

- Myślałam, że pani jest chora… Przyniosłam syrop malinowy, bo najlepszy środek na przeziębienia…

Ale mama Basi była równie zdziwiona jak pani Malwina:

- Ja miałabym być chora? – wzruszyła ramionami – Kto pani naplótł takich bzdur?

Obie spojrzały w stronę Basi, ale myszka już zniknęła za drzwiami mysiej spiżarni. Ukryła się tam i miała ochotę zniknąć na zawsze, byleby tylko nie patrzeć w oczy mamusi i pani Malwiny.

Tymczasem mama z panią Malwiną bardzo długo rozmawiały, Basia nawet nie słyszała, kiedy pani wyszła.

A nazajutrz… Nazajutrz Basia pomaszerowała do przedszkola razem z mamą. Mamusia zabrała ze sobą wiklinowy koszyczek,

w którym schowała coś, czego Basia nie zauważyła. Kiedy wszystkie myszki siedziały już przy swoich stolikach, pani Malwina powiedziała;

Mamy dziś w przedszkolu gościa. Mama Basi przyniosła nam smakowite konfitury i miodek własnej roboty . Chce wam opowiedzieć o swojej pracy – bo mama Basi jest gospodynią domową. To bardzo odpowiedzialna i ciężka praca!

A potem było jak w bajce. Mama tak ciekawie opowiadała o tym, jak szykuje przetwory na zimę, jak gotuje pyszne konfitury,

że wszystkie myszki słuchały jej z zapartym tchem. No i najważniejsze było to, że można było tych smakowitości spróbować. Bo mama Basi zabrała ze sobą do przedszkola koszyk pełen słoiczków z pysznymi konfiturami i słodziutkim miodkiem. Palce lizać!

- Ale ty jesteś szczęśliwa! – powiedział Kazio – Masz taką wspaniałą mamę…

- Ja bym chciała, żeby moja mama umiała robić takie pyszności… - westchnęła rozmarzona Jania.

A Basia zarumieniła się po sam czubek swojej czerwonej kokardki i bardzo, bardzo mocno przytuliła się do swojej mamusi.

Bajka terapeutyczna "Wszyscy kochamy nasze mamy"

          Myszka Basia mieszkała wraz ze swoimi rodzicami w norce na kukurydzianym polu. Była jeszcze bardzo małą myszką, nosiła czerwoną kokardkę zawiązaną na swym mysim ogonku i taką samą kokardkę wpiętą we włoski na samym czubku głowy. Co dzień rano mamusia odprowadzała ją do mysiego przedszkola, które znajdowało się na skraju lasu. Żeby tam dotrzeć musiały minąć wiele łodyg dorodnej kukurydzy, potem polną dróżkę, po której czasami przejeżdżały traktory albo wozy, które ciągnęły konie, a potem jeszcze troszkę wśród wysokich traw. Basia bardzo lubiła te codzienne spacery z mamą, bo wtedy mogła sobie

z nią o wszystkim porozmawiać, opowiedzieć o tym, co jej się śniło albo zapytać dlaczego słońce jest takie żółte, a trawa taka zielona. Najbardziej jednak bała się tej drogi, po której jeździły pojazdy. Nigdy nie wiadomo, co nagle wyskoczy, zahuczy

i przemknie gdzieś w nieznanym kierunku. Ale kiedy mamusia mocno ściskała Basię za łapkę, czuła, że choćby nawet na drodze pojawiło się stado groźnych smoków albo innych potworów przy mamie nic jej nie grozi.

        Basia bardzo lubiła swoje mysie przedszkole. Panie przedszkolanki były bardzo miłe i wymyślały mnóstwo ciekawych zabaw. Najbardziej Basia lubiła zabawę w mysią królewnę. Oczywiście każda myszka chciała być królewną, ale panie za każdym razem wybierały kogo innego, żeby nikt nie czuł się pokrzywdzony. Basi udało się zostać mysią królewną już trzy razy i była

z tego powodu bardzo dumna.

       Pewnego dnia, a było to niedługo przed Dniem Matki, panie przedszkolanki ogłosiły małym myszkom, że od następnego dnia będą zapraszały do przedszkola ich mamusie, żeby opowiedziały dzieciom o swojej pracy, o tym co najbardziej lubią robić i

w ogóle, żeby każdy mógł się pochwalić swoją mamusią. Wszystkie małe myszki bardzo się ucieszyły.

- Moja mamusia przyniesie skarby, które przywiozła z dalekich podróży! – krzyczała myszka Funia, której mama była dziennikarką w mysiej gazecie i bardzo dużo podróżowała.

- A moja mamusia przyniesie kostium, w którym ostatnio zagrała rolę złej czarownicy! – krzyczał Kazio, którego mamusia była aktorką w mysim teatrze.

- Ja poproszę, żeby moja mamusia przeczytała bajkę, którą ostatnio napisała! – machała łapkami Jania. Jej mamusia była autorką książek dla małych myszek – To bardzo ciekawa bajka o mysim rycerzu Filipie!

- Moja mama pokaże jak maluje się obrazy! – cieszył się Poluś, którego mama była znaną mysią malarką.

Tylko Basia nie cieszyła się z pomysłu pań przedszkolanek. Jej mamusia nie była ani dziennikarką, ani aktorka, nie pisała bajek ani nie malowała obrazów. Mama Basi pracowała w domu: gotowała, prała, cerowała skarpetki, robiła na drutach, szykowała zapasy na zimę. Jeśli mama przyjdzie do przedszkola i opowie o swojej pracy, wszystkie myszki będą się śmiały z Basi, że ma taką zwyczajną, “nieciekawą” mamę. Więc kiedy inne myszki trzymały w górze łapki i krzyczały: “Proszę pani, proszę pani, może moja mama jutro przyjdzie do przedszkola!”, Basia usiadła cichutko w kąciku i marzyła o tym, żeby nikt na nią nie zwrócił uwagi. Ale pani Malwina, którą Basia najbardziej lubiła ze wszystkich pań przedszkolanek, uważnie popatrzyła na myszkę i głośno powiedziała:

- Może poprosimy, żeby jutro przyszła do nas mama Basi…

Basia skuliła się, jakby chciała się stać jeszcze mniejsza niż w rzeczywistości była i cichutko pisnęła:

- Moja mamusia nie może jutro przyjść do przedszkola, bo wyjeżdża do cioci…

Pani Malwina powiedziała więc, że w takim razie zaprasza na jutro mamę Funi, a mamusia Basi przyjdzie innym razem.

Następnego dnia w przedszkolu pojawiła się mama Funi – bardzo wesoła mysia dziennikarka, która przyniosła ze sobą mnóstwo zdjęć ze swoich podróży. Na jednym z nich siedziała pod wielką palmą kokosową, na innym spoglądała z góry na wodospad, jeszcze na innym brnęła w ogromnych zaspach śniegu podczas podróży na Antarktydę. Pokazała małym myszkom kolekcję swoich wspaniałych kamieni z różnych stron świata. Myszki były zachwycone.

Potem do przedszkola przyszła mama Kazia, która odegrała przed dziećmi scenkę ze spektaklu o złej czarownicy i dobrej, szarej myszce, która szukała szczęścia. Nawet sam Kazio przestraszył się, kiedy jego mama przebrana za złą wiedźmę krzyknęła: “Zaraz zaczaruję was w obrzydliwe ropuchy!”. A potem były wielkie brawa. Do przedszkola przyszła też mama Jani i czytała myszkom swoją nową bajkę. Wszyscy aż pyszczki pootwierali, taka była ciekawa. Była też mama Polusia, przyniosła ze sobą farby i sztalugę, każda z myszek mogła coś namalować jak prawdziwy malarz.

Któregoś dnia pani Malwina znowu zapytała Basię:

- Czy jutro twoja mama mogłaby nas odwiedzić?

Ale Basia pokręciła główką:

- Moja mama jest chora. Nie może wstawać z łóżka…

- Oj, to bardzo smutne! – zmartwiła się pani – Pozdrów mamusię od nas i życz jej szybkiego powrotu do zdrowia.

Oczywiście domyślacie się, że mama Basi wcale nie była chora, wprost przeciwnie, tryskała zdrowiem, szykując słoiczki

i konfiturami na zimę.

Basia właśnie bawiła się małymi figurkami, które zrobił jej tatuś z sosnowych szyszek, kiedy do drzwi norki ktoś delikatnie zastukał. Mama wytarła zabrudzone łapki fartuchem i krzyknęła:

- Już, już, otwieram!

Odsunęła zasuwkę i obie z Basią ujrzały stojącą w progu panią Malwinę. W łapkach trzymała bukiet polnych kwiatów i słoiczek

z sokiem. Na widok mamy Basi sprawiającej wrażenie zupełnie zdrowej, pani Malwina otworzyła pyszczek ze zdziwienia:

- Myślałam, że pani jest chora… Przyniosłam syrop malinowy, bo najlepszy środek na przeziębienia…

Ale mama Basi była równie zdziwiona jak pani Malwina:

- Ja miałabym być chora? – wzruszyła ramionami – Kto pani naplótł takich bzdur?

Obie spojrzały w stronę Basi, ale myszka już zniknęła za drzwiami mysiej spiżarni. Ukryła się tam i miała ochotę zniknąć na zawsze, byleby tylko nie patrzeć w oczy mamusi i pani Malwiny.

Tymczasem mama z panią Malwiną bardzo długo rozmawiały, Basia nawet nie słyszała, kiedy pani wyszła.

A nazajutrz… Nazajutrz Basia pomaszerowała do przedszkola razem z mamą. Mamusia zabrała ze sobą wiklinowy koszyczek,

w którym schowała coś, czego Basia nie zauważyła. Kiedy wszystkie myszki siedziały już przy swoich stolikach, pani Malwina powiedziała;

Mamy dziś w przedszkolu gościa. Mama Basi przyniosła nam smakowite konfitury i miodek własnej roboty . Chce wam opowiedzieć o swojej pracy – bo mama Basi jest gospodynią domową. To bardzo odpowiedzialna i ciężka praca!

A potem było jak w bajce. Mama tak ciekawie opowiadała o tym, jak szykuje przetwory na zimę, jak gotuje pyszne konfitury,

że wszystkie myszki słuchały jej z zapartym tchem. No i najważniejsze było to, że można było tych smakowitości spróbować. Bo mama Basi zabrała ze sobą do przedszkola koszyk pełen słoiczków z pysznymi konfiturami i słodziutkim miodkiem. Palce lizać!

- Ale ty jesteś szczęśliwa! – powiedział Kazio – Masz taką wspaniałą mamę…

- Ja bym chciała, żeby moja mama umiała robić takie pyszności… - westchnęła rozmarzona Jania.

A Basia zarumieniła się po sam czubek swojej czerwonej kokardki i bardzo, bardzo mocno przytuliła się do swojej mamusi.

ZASTOSOWANIE BAJKI: wg jej autora bajka może być pomocna w przełamywaniu strachu dziecka przed ciemnością. Pomoże też w tłumaczeniu dzieciom, że większość lęków jest tworem ich wyobraźni i mogą sobie łatwo z nimi poradzić.

"Czarownica i straszne strachy"

        Zupełnie niedawno niedaleko stąd, może nawet na tej samej ulicy, przy której stoi wasz dom, mieszkał sobie chłopiec o imieniu Staś. Był bardzo, bardzo odważny. Nie bał się szybko jeździć na rowerze. Potrafił wspinać się na najwyższe drzewa. A gdy pluszowy miś małej Alicji wpadł do wielkiej kałuży przed domem, Staś go wyciągnął i uratował. Wszystkie dzieci uważały, że jest najodważniejszy na świecie. Prawie tak samo odważny, jak tata Krzysia, który jest pilotem samolotu. Nikt na podwórku nie wiedział, że Staś bardzo boi się... ciemności. Gdy mama kładła go spać, zawsze prosił: - Zostań ze mną dopóki nie zasnę. Bo wiedział, że wszystkie strachy boją się mamy i dopóki ona będzie w pokoju nie wyjdą spod dywanu, zza kaloryfera i nie wskoczą znienacka przez uchylony lufcik wprost do jego łóżka.

- I nie gaś światła mamusiu – przypominał jeszcze na wszelki wypadek. – I zostaw otwarte drzwi.

Pewnej nocy Staś obudził się. W pokoju nie było mamy, a lampka była zgaszona. Chłopiec ze strachu schował głowę pod poduszkę. Być może leżałby tak aż do rana, ale nagle usłyszał wesoły głos:

- Halo, halo! Co tam słychać pod poduszką?

Wyjrzał ostrożnie ze swojej kryjówki i rozejrzał się po pokoju. Zobaczył, że w fotelu na biegunach siedzi jakaś pani.

- Kto ty jesteś? – zapytał przestraszony.

- Mam na imię Matylda – odpowiedziała tajemnicza postać.

- Czy jesteś czarownicą? – dopytywał się Staś.

- Chwileczkę – Matylda zastanowiła się. – Nie, chyba jednak nie jestem czarownicą.

- Szkoda... – westchnął chłopiec.

- A do czego potrzebna ci jest czarownica? – dopytywała się pani, która nie była czarownicą.

- Poprosiłbym ją, żeby wypowiedziała zaklęcie, po którym wszystkie straszne strachy z mojego pokoju uciekną na zawsze – wyszeptał Staś. W tym samym momencie coś zaskrzypiało. Chłopiec pisnął: - Ratunku! To na pewno potwór, który mnie zaraz zje – i znowu schował się pod kołdrę.

Gdy po chwili odważył się wyjrzeć ostrożnie zobaczył, że Matylda stoi przy oknie.

- Nie bój się i podejdź tu – powiedziała. A gdy Staś stanął obok niej powiedziała: - Nie ma żadnego potwora. To tylko stare skrzypiące okno. Nie musisz się już bać.

- Może i tak – zgodził się niechętnie chłopiec. – Ale w szafie na pewno mieszka jakiś duch, który co noc stuka przeraźliwie.

Matylda podeszła do szafy i ku przerażeniu Stasia uchyliła ją szeroko. Ze środka wyskoczył... Nie, wcale nie duch, tylko mały kotek.  

- Widzisz – roześmiała się Matylda. – To kiciuś stukał, bo bawił się w szafie twoimi butami. Czy w tym pokoju są jeszcze jakieś straszne strachy, czy rozprawiłam się już ze wszystkimi?

- Jest jeszcze jeden tam – Staś pokazał ręką za okno. – To musi być wilkołak, bo oczy mu się świecą w ciemności.

Matylda ku przerażeniu Stasia podeszła do okna i rozchyliła zasłony.

- Aaaaa – krzyknął przerażony chłopiec, bo nagle wilkołak znalazł się tuż, tuż...

- Otwórz oczy i spójrz – poprosiła Matylda.

Staś uchylił jedno oko. A ponieważ nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył, natychmiast otworzył również drugie oko. Po wilkołaku nie było śladu, a za oknem dwa neony oświetlały wielką reklamę na sąsiednim domu.

- Teraz na pewno nie ma tu już żadnych strasznych strachów. – powiedziała Matylda i okryła Stasia kołdrą.

- Ale, co ja zrobię, jak się znowu pojawią – przestraszył się Staś.

- Zrobisz to, co ja dzisiaj – odpowiedziała Matylda. – Sprawdzisz, co cię przestraszyło. Zapamiętaj: najbardziej boimy się tego, czego nie znamy. – odpowiedziała Matylda i znikła. W tym samym momencie Staś obudził się we własnym łóżku. Za oknem był już ranek. Chłopiec zerwał się na równe nogi i popędził do kuchni.

- Mamo, mamo – musiał koniecznie opowiedzieć komuś, co mu się przytrafiło. – W nocy...

Nagle zamilkł, bo obok mamy w kuchni zobaczył Matyldę.

- Przywitaj się Stasiu – powiedziała mama. – To moja przyjaciółka z czasów, gdy byłam taka mała jak ty. Teraz jest lekarzem.

       Ale Staś i tak wiedział, że tajemnicza pani musi być czarownicą. Znała przecież zaklęcia, którymi przepędziła wszystkie straszne strachy z jego pokoju.